[รามเกียรติ์] ณ กาลครั้งหนึ่งกับนาฬิกาอลเวง

"Anything that can go wrong will go wrong."

กฎของเมอร์ฟี่กล่าวไว้ว่า ทุกสิ่งที่สามารถผิดพลาด ย่อมต้องผิดพลาด

เกวนน่าขอสรุปตามความรู้สึกของเธอว่า...คนมันจะซวย ยังไงก็ซวยแน่นอน

        ณ วันที่สิบแปดมิถุนายน เกวนน่าได้ไปรวมตัวกับเพื่อนอีกสามคน เพื่อฉลองวันเกิดของนาทัชชา ทุกอย่างก็ราบรื่นไร้ปัญหา หลังจากกินอาหารกันจนอิ่มแปล้ ทุกคนก็มานั่งรวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่น เธอ คอปเปอร์และออกัสให้ของขวัญเจ้าของวันเกิด และนาทัชชาก็แกะเพื่อชื่นชมมัน...ไม่ นี่ไม่ใช่จุดเริ่มต้นของความซวย

       'นาฬิกาโบราณเก่ากึ้ก' คือสิ่งที่คุณตาของนาทัชชามอบให้เป็นของขวัญวันเกิด ทำไมน่ะเหรอ? ไม่รู้ พวกเธอก็งงเหมือนกัน นาทัชชาก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมคุณตาถึงเอานาฬิกาที่เข็มมันหยุดเดินไปแล้วมาให้ 

       เกวนน่ารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี จึงบอกให้คอปเปอร์ที่จับมันพลิกไปมาวางลง การเกิดและเติบโตร่วมกับมนุษย์ ทำให้เกวนน่าที่รู้ดีเชียวล่ะว่าตัวละครหลายๆ คนมักซวยเมื่อไปยุ่งกับสิ่งที่น่าสงสัยแบบนี้ 

        คอปเปอร์ยอมวางมันลงโดยที่ไม่ทำอะไร ทว่าในช่วงจังหวะที่เขาจะเดินออกมา แสงสว่างเจิดจ้าก็เกิดขึ้น พวกเธอรู้ตัวอีกทีก็ไปนอนกระจัดกระจายอยู่กลางป่า ณ ที่ไหนสักแห่งที่ไม่คุ้นตา ไร้วี่แววของนาฬิกาตัวต้นเหตุ ไร้วี่แววของผู้คน ไร้วี่แววเมืองหรือสถานที่ๆ คุ้นเคย

       บอกแล้ว...คนมันจะซวย อยู่เฉยๆ ก็ซวย

.
.
.
.
.
.

เกวนน่า

ลูกครึ่งไทย-อเมริกัน

เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลคาราเมล ดวงตาหวานซึ้งราวกับน้ำผึ้ง สวยหวาน อ่อนโยนแต่กลับมีอีกตัวตนซ่อนอยู่ในตัว

           "ชอบพระอาทิตย์ขึ้นรึ?" 

           เกวนน่าหันไปมองคนที่เดินมาทรุดตัวนั่งข้างๆ  นางยกยิ้มให้เขาเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองทัศนียภาพเบื้องหน้าอีกครั้ง "ค่ะ ที่จริงก็ชอบพระอาทิตย์ตกด้วย" 

          วายุบุตรทอดถอนใจ รู้สึกราวตนกำลังละลาย นางช่างสวยหวานปานน้ำผึ้งป่า จะหน้าตาหรือกิริยาท่าทางก็ล้วนน่ามอง เรือนร่างระหงยามต้องแสงยามเช้านั้นสวยสะกด สีหน้าที่กำลังเหม่อมองไปไกลก็ชวนมอง เขาตาพร่าไปชั่วอึดใจเมื่อบิดาพัดผ่านมาจนผมสีอ่อนปลิวไสวคลอเคลียร่าง กลิ่นกายสาวเจ้าลอยแตะจมูก มันหอมหวานชวนเคลิ้ม เขาจดจ้องเรือนผมนางแล้วโน้มกายเข้าหา หมายจะลอบดมดอมกลิ่นให้มากกว่านี้ ทว่า

          ปึก! เกวนน่าหันมาใช้แขนดันอกเขาไว้ แววตาหวานซึ้งเปลี่ยนไปเป็นคนละคน มันแข็งกร้าว ดุดัน และเหมือนจะเตือนให้เขาถอยห่างให้เร็ว 

         "มึงจะทำอะไรไอ้หนู!!" โทนเสียงหวานเข้มขึ้น ท่าทางกิริยาก็อย่างกับนักเลงหัวไม้ เหลือก็แค่ลากเขาไปกระทืบให้หนำใจเท่านั้น

        "....." วายุบุตรช็อกไปอึดใจหนึ่ง ถึงจะรู้ต้นเหตุของสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่แล้ว แต่เขาก็ทำใจไม่ได้อยู่ดีเมื่อเห็นสาวน้อยผู้อ่อนหวานกลายเป็นนักเลง "ข้าขอโทษขอรับ แต่ท่านอย่าออกมาได้ฤๅไม่" ขอร้องล่ะ 

        "เหอะ ไม่ออกมามึงก็ลวนลามนังหนูของข้าสิวะ!"

        "หยุดพูดคำหยาบในร่างเกวนเสียที!"

.
.
.
.
.
.
.

นาทัชชา

สาวสวยผู้มีเชื้อสายอังกฤษ คุณหนูผู้พกความมั่นใจไว้เต็มเปี่ยมในทุกสถานการณ์ เธอไม่ได้งี่เง่าเอาแต่ใจ เพียงแต่หากอยากได้อะไร...ก็จะคว้ามาให้ได้เท่านั้น

       "เลิกทำแบบนี้เสียที กลับที่พักเจ้าไปเสีย" ชามพูวราชถอนหายใจระอา เมื่อเด็กสาวเดินดักหน้าดักหลัง

       "โธ่ อย่าไล่กันสิลุง จะใจร้ายไปถึงไหนเนี่ย" ใบหน้าจิ้มลิ้มงอง้ำ 

        "เฮ้อ" พญาวานรหยุดเดิน "ถ้าข้าใจร้าย ข้าคงมิพูดกับเจ้าดีๆ ดอกหนา กลับไปเสีย เจ้าทำแบบนี้ผู้อื่นจักมองมิดี"

         นาทัชชาจับมือเขาแล้วช้อนตามองอย่างออดอ้อน "คนอื่นจะว่ายังไงหนูไม่สนหรอก หนูสนลุงมากกว่าว่ามองหนูแบบไหน"

        ดวงตาสีนิลหรี่มองเจ้าเด็กใจกล้า เขากดเสียงต่ำ "อย่าทำแบบนี้"

        "ทำเป็นดุไป เอาจริงๆ ก็ชอบใช่ไหมล่ะ" ริมฝีปากอิ่มประทับจุมพิตอย่างแผ่วเบาบนหลังมือแกร่ง สัมผัสนั้นไม่มีอะไรเลย ชัดเจนที่สุดก็เพียงลมหายใจร้อนๆ ที่เป่ารด แต่นั่นกลับทำให้พญาวานรสะดุ้งราวกับถูกไฟจี้ ดวงตาเจ้าเล่ห์ที่จ้องมองอากัปกิริยานั้นพราวระยับ 

        "เห็นไหม ชอบก็บอกมาสิ เก๊กอยู่ได้"

       "ตัวแสบ" เขากัดฟันกรอด เค้นเสียงแหบพร่าออกจากลำคอ

.
.
.
.
.
.
.
.

คอปเปอร์

ลูกพี่ลูกน้องของเกวน

      "คอบ..." สุพรรณมัจฉานิ่วหน้า เมื่อรู้สึกว่าชื่อของผู้มีพระคุณออกเสียงยากเหลือเกิน แถมฟังแล้วก็ยังดูแปลกๆ ไม่คุ้นหูอีกด้วย

     "อ่า...ออกเสียยากเหรอครับ?" เจ้าของชื่อเกาคอ เพราะจนถึงตอนนี้เขาก็ยังเขินเจ้าหล่อนอยู่ ผู้หญิงอะไร ทำหน้าแบบนั้นก็ยังสวย เสียงก็หวานสุดๆ  แววตาท่าทางไร้เดียงสาแบบนั้นทำเอาหัวใจเขาคันยุบยิบ

     "ใช่ ขออภัย ข้าออกเสียงมิได้" นางทำหน้ารู้สึกผิด ชายคนนี้นอกจากจะชื่อประหลาดแล้ว ภาษาก็ยังประหลาดอีก แต่ก็พอจะจับใจความฟังรู้เรื่องอยู่ ระหว่างที่คิดแบบนั้น นางก็ลอบสังเกตเขา มือไม้อยู่ไม่นิ่ง เอาแต่เกาหลังหัวไม่ก็ต้นคอ เขาเหลือบมามองนางแวบหนึ่งก็หันหนี ใบหน้าแดงซ่าน ดูออกง่ายยิ่งนักว่ากำลังเขินนางอยู่ ช่างเป็นบุรุษที่ไร้เดียงสาเสียจริง นางอดยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้

      "ถ้างั้น...เรียกผมว่ามายบูก็ได้ครับ"

.
.
.
.
.
.
.

ออกัส

เด็กหนุ่มไทยแท้ คนธรรมดาที่เพิ่งรู้ว่าเพื่อนๆ ไม่ธรรมดา

"เดี๋ยวนะ พวกนายไม่ใช่คนเหรอ?"